Asya’nın Kurtuluşu: Afrika’daki Gelişmeler
1941’de Atlantik Paktında Roosevelt ve Churchill tarafından açıklanan ilkeler (hür irade ve özerklik)
Afrika’daki Avrupa sömürgeciliğinin sonunun geldiğini belirtiyordu. Afrika’da sömürgeciliğin sona ermesi,
İtalyanların Etiyopya ve Libya’dan çıkarıldığı 1940’lı yıllarda başladı.
Afrika’daki devletlerin, bağımsızlıklarını kazanmalarına rağmen insanlar dünya standartlarının
altında yaşamaktadırlar. Kabilecilik anlayışının hâkim olması demokratikleşmenin önünde en büyük
engeldir. Serbest seçim, özgür basın vb. kavramların toplum nazarında pek bir değeri yoktur. Ülkelerin
çoğunda tek parti ve askerî diktatörlükler işbaşındadır.
Bugün dünyanın en borçlu kıtası olan
Afrika’da dünyanın en fakir ülkeleri yer
almaktadır. Dış ülkelerden gönderilen yardımların
çoğu verimli kullanılmamıştır.
Ülkelerin dış ticaret hacmi son derece
zayıftır. İnsan ve hayvan hastalıklarındaki
artış, kötü yönetim, tarım arazilerinin azalması
gibi sebepler üretilen gıda miktarının
düşmesine neden olmaktadır. Sağlık sorunları,
altyapı ve finansman eksikliği yüzünden
en üst noktaya ulaşmıştır. 1970’ten beri
Afrika’nın dünya pazarındaki payı yarıya
inerken dış borcu 20 kattan fazla artmıştır.
Kıtada kara ve demir yolları, şehir ve kasabaların
altyapıları son derece yetersizdir.
Tüm bu olumsuzlukların yanında Batı
kültürünün etkisi ve Batı’nın siyasi, iktisadi
müdahaleleri Afrika’daki geri kalmışlığın
sebepleri arasındadır.
Bağımsızlıklarını kazanan devletler, Doğu-Batı mücadelesinde her iki blokun dışında kalarak
öncelikle ekonomik kalkınmayı hedeflemişlerdir. Bu amaçla 25 Mayıs 1963’te Afrika Birliği
Teşkilatı
(OAU), 32 bağımsız Afrika ülkesi tarafından kurulmuştur. Teşkilatın amaçları; Afrika ülkeleri arasındaki
birlik ve dayanışmayı geliştirmek, üyelerinin bağımsızlıklarını gözetmek, tüm kolonileşme biçimlerini
ortadan kaldırmak, Birleşmiş Milletler Sözleşmesi’ne ve İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi’ne uygun
olarak uluslararası iş birliğini ilerletmek; üyelerinin ekonomi, diplomasi, eğitim, sağlık, bilim ve savunma
politikalarını uyumlu hâle getirmektir.
