Osmanlılarda Merkezi Yönetim
ve ülkenin yönetildiği saray teşkilatı bulunuyordu. Devletin yönetim merkezi olan İstanbul’da bulunan
saray, merkez ve taşra birimlerinin bağlı olduğu yerdi.
Padişahlar Fatih döneminden itibaren cülus töreni ile tahta çıkarak kılıç kuşanmaya başladılar.
Fatih’in İstanbul’u fethetmesinden sonra Eyüp Sultan Türbesi’nde gerçekleşen kılıç kuşanma, sonraki
hükümdarlar döneminde de uygulanmıştır.
Tahta geçen padişah mutlak yönetme gücüne sahipti. Son söz hakkı kendilerinde olmakla beraber
yönetime dair bazı yetkilerini devlet adamlarına vermişlerdir. Padişahların çıkardığı kanunlar şeri
kurallara ve örfi kanunlara uymak zorundaydı. Şeri hükümler padişahın müdahalesine açık kanunlar
değildi. Padişahlar örfi kanunların oluşturulmasında etkiliydiler. İslam hukuk sistemine bağlı olan
Osmanlı Devleti’nde padişahlar devlet kurumlarının işleyişiyle ilgili örfi kanun adı verilen iç
yönetmelikler çıkartabiliyorlardı. Padişahların kanunname, ferman, berat gibi adlar altında çıkartmış
olduğu örfi kanunlar İslam hukuk sistemiyle çelişmemek zorundaydı. Padişahların yasama ve
yönetimle ilgili uygulamaları ilmiye sınıfı tarafından denetlenmekteydi. Osmanlı Padişahı hem devlet
başkanı hem de Divanıhümayun denen hükûmetin başkanı hem de ordunun başkomutanıydı.
Genel olarak padişahların görevleri:
– Üst kademe devlet memurlarını atamak.
– Savaşa ve barışa onay vermek.
– Orduyu komuta etmek.
– Ülkesini adaletle yönetmek.
– Halkın refah ve güvenliğini sağlamak.
