Medeni Kanun
Evlenme, boşanma ve miras haklarını belirleyen aile hukukuna medeni kanun denir. Medeni
hukukla ilgili işlemler Osmanlı döneminde İslam hukuk sistemine göre çözümlenmekteydi. Osmanlı
Medeni Kanunu, Ahmet Cevdet Paşa başkanlığında oluşturulan Mecelle denen kanun ile geliştirildi ve
sistemli hâle getirildi. Bu kanun İslam hukuk sistemi ve günün ihtiyaçları göz önüne alınarak
hazırlanmıştı. 17 Şubat 1926’da İsviçre Medeni Kanunu Türk toplumunun ihtiyaçlarına göre
düzenlenerek mecliste kabul edildi. İsviçre Medeni Kanununun, Türk Medeni Kanuna temel olarak
alınmasında,Avrupa Medeni Kanunları içerisinde en yenisi olması, kadın – erkek eşitliği ve demokratik
esaslar çerçevesinde düzenlenmiş olması etkili olmuştur. Türk Medeni Kanunu 4 Ekim 1926’da
yürürlüğe girdi.
Medeni Kanunun Türk kadınına sağladığı
bazı haklar şunlardır:
– Tek eşli evlilik kabul edildi.
– Resmî nikâh zorunluluğu getirildi.
– Evlilikte yaş sınırı getirildi.
– Boşanma şartlara bağlandı.
– Kadın – erkek eşitlik ilkesi getirildi.
– Mirasta kadın – erkek eşitliği sağlandı.
– Evlenmede eşlerin isteği esas alındı.
Medeni Kanunun kabulü ile birlikte Türk
toplumunda ve aile yaşamında kadın- erkek eşitliği
sağlanma yoluna gidildi. Türk Hukuk Sistemindeki İnkılap süreci sadece medeni kanunun kabulü ile
sınırlı kalmadı. Hukuk sisteminin tüm alanları,Avrupa Devletlerinin uygulamış olduğu hukuk sistemleri
esas alınarak çağdaş Türk Hukuk Sistemi oluşturuldu.
